My Podcast Space

Hey All,

I have started a podcast as well. You can listen to it here. Happy Listening!!!

Read More
English
English
English
The Namesake by Jhumpa Lahiri

The Namesake by Jhumpa Lahiri – Book Review

ആത്മാവ് പാടുമ്പോൾ – ഭാഗം 8

When Breath Becomes Air

When Breath Becomes Air by Paul Kalanithi

What is it about love?

Ocean Vuong - On Earth, Were briefly Gorgeous

Ocean Vuong – On Earth We’re Briefly Gorgeous

Doris Lessing - To Room Nineteen

To Room Nineteen – Doris Lessing

The God Of Small Things – Arundhati Roy

Mieko Kawakami Heaven

Heaven – Mieko Kawakami

ആത്മാവ് പാടുമ്പോൾ – ഭാഗം 6

ചാച്ചി

ആത്മാവ് പാടുമ്പോൾ – 5, ലോക്ക് ഡൗൺ

ആത്മാവ് പാടുമ്പോൾ – 4

ആത്മാവ് പാടുമ്പോൾ – Part 2 , രവി-കമല

ആത്മാവ് പാടുമ്പോൾ – ഭാഗം ഒന്ന്

Call me by your name by Andre Aciman

My Podcast Space

Hey All,

I have started a podcast as well. You can listen to it here. Happy Listening!!!

Read More

Recent Reads ...

My Podcast Space

2022-05-18

The Namesake by Jhumpa Lahiri – Book Review

The way certain names find their way to a person is interesting. It sure was for Gogol. Born to Bengali parents in America, he was given a name that was neither Indian or American, but Russian. Jhumpa Lahiri’s The Namesake is not just about a name, but about people struggling to find an identity far away from home or even at home, be it with name, place or people

While Ashoke and Ashima struggle  living in America with their Indian heart, Gogol born in America struggles identifying himself as an Indian, with a name that is neither. He doesn’t understand  or can’t sympathize with anything his parents do when young. He doesn’t understand their longing for their home in Calcutta, the month long visits where they stay with different relatives or their parents urge to bring together Bengali people home, throwing parties. He couldn’t understand any of it. But later he finds himself in their place, may be in slightly different situations, going through things he once couldn’t understand, even made fun of.

The book is so beautifully detailed that even after reading there is this images that stay, like Ashima trying Ashoke’s shoes when they first met, Ashoke saying,” My Grandfather says that’s what books are for – To Travel the world without moving an inch”,  Ashok asking Gogol to remember that one day they traveled to a place where there was nowhere left to go  and many more. All through the novel, You feel happy, sad, emotional and strangely vulnerable.

There is a movie based on the novel. It’s more of a capsule form of the book, and I personally would ask you to read the book before watching it. But must say, Irrfan Khan and Tabu are absolute bliss to watch. I even decided to read ‘The Overcoat’ by Nikolai Gogol. Let’s see where that takes me. This book was an easy and fast read for me. So give it a try if you have time. Happy Reading.

Annuz Book Reviews 0 1 min read
2022-04-28

ആത്മാവ് പാടുമ്പോൾ – ഭാഗം 8

രവി ,

ഇത് ഞാൻ നിനക്കെഴുതുന്ന ഇരുപത്തിമൂന്നാമത്തെ കത്താണ് . മേൽവിലാസം അറിയാത്ത ഒരാൾക്ക് കത്തെഴുതി സൂക്ഷിക്കുന്ന എന്റെ ഭ്രാന്ത്  ഈ ലോകത്തിൽ ആർക്കെങ്കിലും മനസ്സിലായാൽ അത് നിനക്ക് മാത്രമാവും എന്ന്  തോന്നുന്നു  . മറുപടി പ്രതീക്ഷിക്കാതെ കത്തുകളെഴുതി കാത്തുവെയ്ക്കാൻ, എന്നെങ്കിലുമൊരിക്കൽ നീ തിരിച്ചെത്തി അവ വായിക്കുമെന്ന് വിശ്വസിക്കാൻ എന്നെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നതെന്തെന്ന് പിടിയില്ല. അത് സ്നേഹമോ, നല്ലൊരു സൗഹൃദത്തെ നഷ്ടപെടുത്തിയതിൽ ഇനിയെന്നെങ്കിലുമൊരിക്കൽ എന്നെ വേട്ടയാടാൻ സാധ്യതയുള്ള നഷ്ടബോധത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഭയമോ ആവാം. അറിയില്ല .ചിലപ്പോഴെങ്കിലും കാരണങ്ങളില്ലാതെ നാം ചെയ്തു കൂട്ടുന്ന ചില കാര്യങ്ങളില്ലേ ? ആ  പട്ടികയിൽ ഇത് കൂടെ ഇടം പിടിക്കട്ടെ ,അല്ലേ ?

ഒന്നും പറയാതെ പെട്ടെന്നുള്ള നിന്റെ ഈ യാത്രയുടെ ഉദ്ദേശം അറിയില്ലെങ്കിലും എനിക്ക് പരിഭവങ്ങളില്ല. എന്തുകൊണ്ടോ നിന്റെ തീരുമാനങ്ങളത്രയും ശരിയാണ് എന്ന് വിശ്വസിക്കാൻ ആണെനിക്കിഷ്ടം.   ഒരുപക്ഷേ മുൻവിധികളില്ലാതെ എന്നും  എന്റെ തീരുമാനങ്ങൾക്കു കൂട്ട് നിന്ന ഒരു കൂട്ടുകാരനോടുള്ള മര്യാദ മാത്രമാവാം അത് . നീ എവിടെ തന്നെയാണെങ്കിലും , എന്ത് തന്നെ ചെയുകയാണെങ്കിലും ഒരു വിളിപ്പുറം അകലെ നിന്റെ വിശേഷങ്ങളറിയാൻ കാത്തിരിക്കുന്ന , നിന്റെ പരാതികളും പരിഭവങ്ങളും കാതോർത്തിരിക്കുന്ന ഒരു കൂട്ടുകാരി ഉണ്ടെന്നു മാത്രം അറിയുക . നിനക്ക് ചെയ്തു തീർക്കേണ്ടവയ്‌ക്കു ശേഷം  പയ്യെ എന്നെങ്കിലും ഒരിക്കൽ തിരിച്ചുവരിക. ഞാനെഴുതിയ കത്തുകൾക്കൊക്കെയും മറുപടി തരുക .

ഇന്നലെ ഒരു മരണവീട്ടിൽ പോയി . മരണത്തോടൊപ്പം മനുഷ്യനെ ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചു ചിന്തിപ്പിക്കുന്ന ഒന്നുമില്ലെന്ന് പണ്ടൊരിക്കൽ നീ പറഞ്ഞത് ഞാൻ ഓർക്കുന്നു . ഓരോ മനുഷ്യൻ്റെയും മരണം ജനനത്തോടൊപ്പം കൂട്ടിച്ചേർത്തു എഴുതപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു എന്ന് ഇന്നലെ എനിക്ക് തോന്നി. നാം എന്ത് തന്നെ ചെയ്താലും, ഏതു തരത്തിൽ തീരുമാനങ്ങൾ എടുത്താലും ഒടുവിൽ നമുക്കായി തീരുമാനിച്ചുറപ്പിച്ച മരണത്തിൽ  നാം എത്തിച്ചേരുന്നു . തിരഞ്ഞെടുക്കാൻ പാകത്തിന് 1000 വഴികൾ . പക്ഷെ ഈ  വഴികൾ അത്രയും നമ്മളെ എത്തിക്കുന്നത് ഒരേ ലക്ഷ്യസ്ഥാനത്താണ് എന്ന് നാം തിരിച്ചറിയാതെ പോകുന്നതാണെങ്കിലോ?

ആവോ . വെറുതെ ഇരുന്നു ആലോചിച്ചു കൂട്ടാൻ എന്ത് രസമാണല്ലേ .

അടുത്ത ആഴ്ച നാട്ടിൽ വരണമെന്ന് കരുതുന്നു . നീ ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ട്  അവിടെ പ്രത്യേകിച്ച് ഒന്നും തന്നെ ചെയ്യാനില്ല. അതുകൊണ്ടു  പെട്ടെന്ന് തിരിച്ചുപോകും.  എന്നാലും നമ്മുടെ പതിവ് സ്ഥലങ്ങളെല്ലാം ഒന്ന് കാണണം . പഴയ ചില കാര്യങ്ങൾ ഒരിക്കൽ കൂടി ഓർത്തെടുക്കണം .

നാട്ടിലെ വിശേഷങ്ങൾ അടുത്ത കത്തിൽ എഴുതാം.  പിന്നെ…. ഉം ….. ഇടക്കെപ്പോഴെങ്കിലും …….ആ …..

രവി, കാണാം ….  

കമല 

Annuz ആത്മാവ് പാടുമ്പോൾ 0 4 sec read
2022-04-15

When Breath Becomes Air by Paul Kalanithi

I am not a huge fan of non- fiction. But many people recommended this one so decided to step out of my comfort zone especially because this was a very small read. And I am glad I did.

If you ask me what exactly I like about this book, I don’t think I have an answer. But this was one of my fastest reads. In this auto-biographical memoir, Paul Kalanithi lays out his entire life for introspection and inspection, not giving us any answers but still making us think about the correct way to live. It’s emotional at times, logical at others, it’s brave, courageous and sometimes a little frightening. Well…it should be – We are talking about a person who himself have witnessed the hope, the pain and the fear that comes with death, firsthand and by the end of the book, you realize there is no way to sugarcoat death, no matter how close you have been to it. The book basically shares Paul’s transition from a doctor to patient, how all of a sudden his bright future turned bleak, and finally how his family and him welcomed a new life amidst all the chaos and grief.

So for me, this was a good read. I was really surprised at the fact that I loved a non- fiction. And personally I read it at a time, I badly needed a new viewpoint or direction. So if you have time to spare, or time to shed a few tears, give it a read. Happy Reading.

Annuz Book Reviews 0 1 min read
2022-02-14

What is it about love?

“What is it about love that keeps us going for it despite all heartbreaks and trauma?”


It’s raining outside.We are too lazy to do anything that require movement,so we decide to de-stress out in the balcony watching the rain. You have just sat down next to me with a hot cup of tea and I couldn’t be more happy. May be that’s why I decided to ask questions – just to start off a conversation that will most surely reach nowhere. Well..It never mattered. We just liked the process.

“For some, love is another synonym for hope”, you tell me. ” For them, love could be finally having somebody who care, listen. It could be having somebody to whom they matter”.

“But it sounds to me like you are searching for a remedy”, I interrupt. “You are looking for someone who could heal your past. You are reaching out to a person with so much expectations. Won’t that burden the other person? Do you think it’s healthy?”

You let out a small laugh, slightly taken aback by the speed at which I am shooting questions. But you with your calm undertone, continue, ” Healthy? Hm..I am not sure. But is there any relationship that is completely healthy? .In the end, whether it would work out or not depend heavily upon the other person involved. If it doesn’t workout, that’s another trauma to heal. If it does, that’s old trauma replaced with something beautiful and mellow. Two people could grow better in a relationship also, na?. You pause for a thought and then continue.
But then again,we should also know when to walk out. In many cases, we force ourselves to hold on, we sacrifice too much in the hope it would all get better. We find it difficult to accept love can change or it can fail. That is too toxic. Oh ..god . i don’t know.
You look at me and give the usual confused smile.
“So you mean love is kind of a lucky dip, it’s taking a chance?. It’s deeply hoping somebody would finally understand, somebody would stand by your side and vice versa?” I ask.

“Yup, You could only tell with time. It could be finding a balance, a mid-ground where two people can stay comfortably, each living their own life and together. It’s the same with all kind of relationships – so is it with love “

We both smile, sip the hot tea and watch the rain. We still don’t have answers but we are okay. The rain is beautiful, so is the day, so are we.

Annuz English 0 1 min read
2021-12-18

Ocean Vuong – On Earth We’re Briefly Gorgeous

What do you call a book that flows like a river from beginning to end, what do you call one that is painfully beautiful that your heart bleeds everytime you read the word, ‘Ma’ ?

” I don’t know if you’re happy, Ma. I never asked.”

“Ma, you once told me that memory is a choice. But if you were god, you’d know it’s a flood.”

But my doubt is everywhere, Ma.

Ma….

At times, this book feels like a love letter. At times, like a memoir. At times, it feels something more than anything the words I know could describe. It told me how a war never ends, how it continues inside a person long after it is over, It told me how love at it’s best repeat itself, how to love something, at times was to name it after something so worthless that it might be left untouched, how for some people apology was their form of saying hello, how losing a person could make more of us, the living, broken into two. And the list goes on.

I don’t remember the last time I cried reading a book. May be it was because Lan reminded me of my grandfather, how for me the greatest love was being asked ‘Did you eat’ when nobody cared and every time, Lan asks “Little Dog, Did you eat”, I felt love in it’s most pure form.

I badly want to go back to this book and inhale in all the words, like how could somebody write about people and places with so much beauty that you fall in love even with the pain, how could somebody see something and relate it to something so different. Ocean Vuong is no less than a magician and I am so glad that I decided to buy this one. There is very few pages in this book that I haven’t highlighted. So give it a read, people. Happy Reading.

Annuz Book Reviews 0 1 min read
2021-11-30

“How do you write about love when you have never been in love?” I ask him today. This was long due, I have been wanting to ask him this ever since I started reading him.

He smiles, then replies, “There is nothing much to it… It’s just like everything else. May be even easier.”

I look at him perplexed. All around people have been telling me about love – how it is black and white the same time, how it is sweet and sour the same time & I could never understand how one thing could be something & it’s exact opposite at the same time. Are they mistaken? Or is it because he has never been in love?. I look at him praying for answers, an explanation.So,

He continues, “You know, Love is not something you can explain. It changes with people. It’s different for you, different for me. So for some, love could be as simple as having a meal together,deep conversations, warm hugs & passionate kisses, for some love could be about respecting each other’s boundaries, knowing when and not to barge in, for some it could be grand gestures or sweet words, or for some it could be sacrifices, giving up and forgiveness. Again for some people, It could be all this. We could argue that this is not the right way, we could argue it’s not love.But in the end, who knows. We all like to and believe ours is the right way.

So if you are moved, brought to tears about what I write about love, have you ever thought it could be simply because we believe love to be something similar, it’s just that our definitions, yours and mine, match. Or else , it could be something we both expect of love, someday, when it comes.And for the record, if love could be anything, …ah..As love could be anything, I have been in love too. I might still be. Do I really have to let the other person know to be in love?. Couldn’t I just start and end love on my own?And does it even have to be a person?.”

He laughs again and this time, I melt into his infectious laughter. May be, today…. now…yet another love story had begun. Listening to him I feel like I have fallen in love – a love that started on it’s own, a love so new that nobody have ever wrote about it. May be I will one day, or may be….may be he will.

Annuz English 0 1 min read
2021-11-11

To Room Nineteen – Doris Lessing

In a recent conversation with a male friend he asked, “If you are planning to get married at some point of life, why does it matter if you get married at 22 or 25?”. Well.. I don’t know what changes for a man. But brought up in a patriarchal society, I have always felt many things change for a women. And this is not an old story, it still is the case for many women. So when people say getting married at the age of 22 is a choice, I feel it is a conditioned one because of how we were brought up.

You might wonder why I am bringing this up now? Like, What is the connection?. The book is about a women who feels like she has lost herself in the process, in the responsibilities that strung along after her marriage. She wishes to be alone, totally alone, where none could find her or disrupt her peace. As a solution, her husband prepares for her a room in their big riverside apartment where she is not to be disturbed but soon that space too is invaded by her four children and maid just like another room. She realizes she is never really free from the accountability as a wife, a mother, a employer or as the mistress of the house. So she rents herself a room in a cheap hotel in the town, Room no : 19, where she spends the day doing nothing, sitting in her armchair taking in the emptiness flowing through her veins. She regains her identity in a cheap dark room rented under a false name having no past or future. She is no longer bound by the labels of a wife, mother, employer or a mistress. She is finally her.

Me at 18 or 20 would have never related to this women or her room number nineteen. Nor would I understand the feeling of going somewhere far and alone, where none would find me. I also doubt if the girl in me then would be able to sympathize with the women’s difficulty to put all her feelings into words or justify her restlessness on being found . But the woman in me at 24 can. I could understand how some things are easy unsaid, how some things could not make sense to others, and how all of us need a Room nineteen at times – a place you don’t want to be seen or discovered, a place totally yours.

I have seen women proudly taking up labels, being addressed as somebody’s somebody and I have always dreaded it. I feel scared as If I am giving up some part of me to be somebody else when I am whole as such. And being a person scared of losing her identity, this book for me was pretty disturbing and sad. At the same time, I felt comforted by the fact that it is okay wanting to be alone at times, to feel empty at times. I also learnt that somethings are better handled and interpreted with the heart. So if you are a woman, you just like me won’t be able to finish it without your chest feeling tight, but I will still ask you to read it. You will feel like something closing in on you but would still like it. I heard about it in the Korean drama ‘This is my first life’ and I am glad I decided to read this one. This was a wonderful read, a memorable one. Happy Reading

Annuz Book Reviews 0 2 min read
2021-10-23

The God Of Small Things – Arundhati Roy

If you ask me what this book is about, I really don’t have a definite answer. Arundhati Roy’s ‘ The God Of Small Things’ is about many things – love, pain, joy, madness, jealousy, hierarchy, human intent and nature. This book is about the fine line between all of this.

If you ask me whose story this is, I still don’t have an answer. The story is about Ammu and Velutha. The story is equally about Rahel and Estha. Then again, It could also be called Sophiemol’s, Chacko’ s, Margaret Kochamma’s, Baby Kochamma’s or Mammachi’s. It could also be called the story of a place, the story of a time or the story of history repeating itself then and now.

One thing I can tell you about this is – It’s absolutely beautiful. There are spaces in this book where you would leave your heart and never take it back. You would find yourself filling the voids in your heart with Arundhati Roy’s words. You find yourself lost in the Heart of Darkness with the two egg twins, a sad-eyed women with deep dimples and a man with an autumn leaf at his back that made the monsoons come on time. You find beauty, feel pain, love, joy, tenderness or madness in each sentence and they stay.

Overall, this was an amazing reading experience. If you are somebody who gave up on this book when you were younger, I say, give it a second chance. And if you haven’t read it yet, read it. It’s beautiful.

“The God of Loss, The God of Small Things . He left no footprints in the sand, no ripples in water, no image in mirrors.” – This is my favorite sentence in the book and it still haunts me.

Annuz Book Reviews 0 1 min read
2021-09-04

Heaven – Mieko Kawakami

I have always been amazed by the way some Asian writers craft their character and storyline. The best part is, it is never just about the stories or people but equally about the character’s emotions, their feelings at a particular moment. The level of detailing is so good that you feel like you are in that person’s head all through out the story.

Mieko Kawakami’s Heaven is written in the point of view of a fourteen year old boy who is brutally bullied at his school for his lazy eyes. There is not a single time he is free from the fear yet he chooses to suffer in silence. His life is shed some light when he start exchanging notes with a fellow classmate Kojima who is going through a similar situation and they end up being each other’s safe place and solace. They become comrades through the shared pain. The novel revolves around the duo struggling to make sense of their sufferings, their warm notes and endless talks, philosophies and justifications regarding power and weakness both from the perpetrators and the victims perspective. There are points where you are weighted down by the cruelty and reality but there are also points where it warms you with certain people and words.

The novel gives you no answers, but leaves you with a lot of questions and thoughts to linger on and debate. It is totally up to the reader to choose the philosophy to rely on. Either way, this is an amazing read. I personally loved the writing style and the flow. I left with a heavy heart, I wonder what it leaves you with?.

Note : I listened to it in storytel.

Annuz Book Reviews 0 1 min read
2021-05-06

ആത്മാവ് പാടുമ്പോൾ – ഭാഗം 6

 മനുഷ്യർ മനസ്സ് മടുപ്പിക്കുന്ന വൈകുന്നേരങ്ങളിൽ, ജീവിതത്തില്‍ നിന്ന് കുറച്ച് നേരം എങ്കിലും ഒളിച്ചോടണം എന്ന് തോന്നുന്ന ദിവസങ്ങളിൽ ഇങ്ങനെ മാനം നോക്കിയിരിക്കുക എനിക്കും രവിക്കും ശീലമാണ്. നിശ്ചലമായ ആകാശത്തിനു  മനസ്സിനെ തണുപ്പിക്കാന്‍ ഒരു പ്രത്യേക കഴിവാണ് എന്നാണ് രവി പറയാറ്. കുസൃതി  കാട്ടി  പിണങ്ങിപ്പോയ ഒരു കുട്ടി തിരിച്ചു വരുന്നതും കാത്തു പഠിപ്പുരയിൽ  നിൽക്കുന്ന  അമ്മയെപോലെയാണത്രെ   ആകാശം.  കഴിഞ്ഞതെല്ലാം ആ  പഠിപ്പുരക്കപ്പുറം ഇറക്കി വെച്ച് ആ  സ്നേഹാലിംഗനത്തിലേക്ക് ഓടി കേറുകയേ നാം ചെയ്യേണ്ടതുള്ളൂ . അത്ര മാത്രം .

സന്ധ്യയുടെ ചുവപ്പിനെ രാത്രിയുടെ കറുപ്പ് മെല്ലെ വിഴുങ്ങുന്നതും നോക്കി  ഞങ്ങളിരുന്നു. കറുക്കുന്ന ആകാശത്തോടപ്പം എൻ്റെ  ഹൃദയവും ഇരുളുന്നതായി എനിക്ക് തോന്നി. മനസ്സും മാനവും ഒരുപോലെ മ്ലാനമാകുന്നതുപോലെ..

“ രവി ?”,  ഞാൻ വിളിച്ചു .

“ഉം ..” എൻറ്റെ നേരേ തല തിരിച്ചു രവി വിളി കേട്ടു.

ശരിയായ വാക്കുകൾ കണ്ടെത്താനാവാതെ ഞാൻ വിഷമിച്ചു. എന്തൊക്കെയോ പറയണം എന്നുണ്ട്. എന്തൊക്കെയോ മനസ്സിനെ വല്ലാതെ കനപ്പെടുത്തുന്നുണ്ട്. പക്ഷെ എന്തുകൊണ്ടോ മനസ്സിലുള്ളതൊന്നും വെളിയിൽ വരാൻ കൂട്ടാക്കുന്നില്ല.

രവി  എന്നെ  നോക്കി  മെല്ലെ ഒന്ന്  പുഞ്ചിരിച്ചു . എന്നിട്ടു പതിയെ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി .

“കമല  ശ്രദ്ധിച്ചിട്ടുണ്ടോ : – നഷ്ടപ്പെടുന്നത് വരെ ഒന്നിനെയും മനസ്സിലാക്കാനോ അകമഴിഞ്ഞ് സ്നേഹിക്കാനോ  മനുഷ്യന് കഴിയാറില്ല.,ഇനി ഒരിക്കലും തിരികെ കിട്ടില്ല എന്നുറപ്പായാൽ പിന്നെ സങ്കടങ്ങളായി , പരിഭവങ്ങളായി നഷ്ടബോധങ്ങളായി…. “ 

അത് ശരിയാണെന്നു എനിക്കും തോന്നി. ഒരുപക്ഷേ അതാവാം മനുഷ്യനെ മൗനം ഗ്രസിക്കുന്ന ഇത്തരം വൈകുന്നേരങ്ങളിൽ അവൻ ഓർമ്മകളെ കൂട്ടുപിടിക്കുന്നത്.  അതുകൊണ്ടാവാം ഭാവിയെക്കുറിച്ചുള്ള വേവലാതികളിൽ അവൻ ഭൂതകാലസ്മരണകളിൽ അഭയം  പ്രാപിക്കുന്നത്. 

“ഭാവി രവിയെയും ഭയപ്പെടുത്താറുണ്ടോ?”, ഞാൻ ചോദിച്ചു.

“ഭാവി ഭയപ്പെടുത്താത്ത മനുഷ്യരുണ്ടോ കമല? മനുഷ്യനുള്ളടത്തോളം ഭയങ്ങളുമുണ്ട്, എന്തെല്ലാമൊക്കയോ പ്രതീക്ഷകളുമുണ്ട്. ഒരോ ദിവസം കഴിയുന്തോറും ആ പ്രതീക്ഷകൾ പിന്നെയും പിന്നെയും ദുരേയ്ക്ക് തെന്നി മാറുന്നതായി ഇടയ്ക്കെനിയ്ക്ക് തോന്നാറുണ്ട്. എത്ര വേഗം സഞ്ചരിച്ചാലും എത്തി പിടക്കാനാവാത്ത എന്തോ ആണ് നീയും ഞാനും സകല മനുഷ്യരും തേടുന്നുതെന്ന് തോന്നുന്നു, അല്ലേ?”

“ആവാം”, ഒരല്പം സംശയിച്ച് ഞാൻ പറഞ്ഞു. “എന്ത് വേണം എന്ന ചോദ്യത്തിന് എനിക്കും ഒരിക്കലും ഉത്തരം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.. ഇതല്ല വേണ്ടത് എന്ന് മാത്രം മനസ്സിടയ്ക്ക് മന്ത്രിക്കും.”

മറുപടിയായി രവി ഒന്ന് ചിരിക്കുക മാത്രം ചെയ്തു. വാക്കുകളിൽ ഒതുക്കാനാവാത്ത എന്തോ ഒന്ന് രവി പറയാൻ ബാക്കി വെച്ചതായി എനിക്ക് തോന്നി. ഞാനും കൂടുതൽ ഒന്നും ചോദിച്ചില്ല, മെല്ലെ തലയയുർത്തി ചുവന്നിരുണ്ട മാനത്തേയ്ക്ക് നോക്കി,ആരുടെയോ ആശ്വാസവാക്കുകൾക്കായി കാത്തിരിക്കുന്നു….

Annuz ആത്മാവ് പാടുമ്പോൾ 0 7 sec read
2021-04-29

ചാച്ചി

രണ്ടാഴ്ച കാലത്തേയ്ക്ക് വീട്ടിൽ നിന്ന് ജോലി ചെയ്താൽ മതി എന്ന ലീഡിൻ്റെ വാക്ക് കേട്ട് പെട്ടിയും കിടക്കയും സിസ്റ്റവും വാരിക്കെട്ടി വീട്ടിലേയ്ക്ക് വന്ന മാർച്ച് മാസത്തിലെ ഒരു വെള്ളിയാഴ്ച ഓർമ്മയിൽ തെളിയുന്നു. രണ്ടാഴ്ച മൂന്നായി, മൂന്ന് നാലായി… അങ്ങനെ പോയി പോയി ഒരു കൊല്ലത്തോടടുക്കാറായി.

ജോലിസ്ഥലങ്ങൾ വീട്ടിലേയ്ക്ക് പറിച്ചു നട്ടതിൽ പിന്നെ കുടുംബത്തോടൊപ്പം സമയം ചിലവഴിക്കുന്നതിൽ നിർവൃതി അടയുന്ന പുതുയുഗ മനുഷ്യനെ പറ്റി പലയിടത്തും വായിച്ച് കേട്ടു. പക്ഷേ എന്തുകൊണ്ടോ ഈ ചിന്ത എൻ്റെ തൊണ്ടയിൽ കുടുങ്ങി അകത്തോട്ടോ പുറത്തോട്ടോ എന്നില്ലാതെ എന്നെ വല്ലാതെ പ്രയാസപ്പെടുത്തുന്നു.കോളുകളുടെയും മീറ്റിങ്ങുകളുടെയും ഇടയിൽ ജോലികളത്രയും ‘രാവിലെ’ ‘രാത്രി’ എന്നുള്ള സമയരേഖകൾ ഭേദിച്ച് ആകെ അലങ്കോലപ്പെട്ട് കിടക്കുന്നു എന്നതാണ് സത്യം. അതുകൊണ്ട് തന്നെ തിങ്കൾ മുതൽ വെള്ളി വരെയുള്ള ഓഫീസ് ജീവിതത്തിൽ നിന്നൊരല്പം ആശ്വാസം കിട്ടുന്നത് വാരാന്ത്യങ്ങളിലാണ്. ആഴ്ചാവസാനമുള്ള ഈ അവധി ദിവസങ്ങളിൽ ചെയ്തു തീർക്കേണ്ട കാര്യങ്ങളുടെ
കുറിപ്പെഴുതിയിടാറുണ്ട്. പതിവ് ശനിയാഴ്ചകൾപ്പോലെ തയ്യാറാക്കിയ കുറിപ്പ് കയ്യിലെടുത്തപ്പോഴാണ് ചുവന്ന വൃത്തത്തിൽ ‘ചാച്ചി’ എന്ന് കുറിച്ചിട്ടിരുന്നത് കണ്ടത്.

ചാച്ചി എൻ്റെ വല്യപ്പനാണ്. ചെറുപ്പം മുതലേ എൻ്റെ സർവ്വ തല്ലുകൊള്ളിത്തരത്തിനും കൂട്ട് നിൽക്കുന്ന എൻ്റെ അപ്പൻ്റെ അപ്പൻ. കർക്കശക്കാരനായ വല്യപ്പൻ എന്ന പതിവ് സങ്കല്പങ്ങളിൽ നിന്ന് മാറി, എന്തും പറയാവുന്ന ഒരു
കൂട്ടുകാരനെപ്പോലെയായിരുന്നു ചാച്ചി .സ്ക്കൂൾ വിട്ട് വരുന്ന എന്നെ നിറപുഞ്ചിരിയോടെ കാത്ത് നിൽക്കുന്നതുമുതൽ, ഒരോ മണിക്കൂറിലുമുള്ള ഇന്ത്യാവിഷൻ വാർത്തയ്ക്കു മുൻപ് റിമോട്ടിനു വേണ്ടിയുള്ള തല്ല് വരെ – ചാച്ചിയെക്കുറിച്ച് പറയാൻ ഒരുപാടാണ്.

അടുത്തിടയ്ക്കുണ്ടായ ഒരു വീഴ്ചയ്ക്ക് ശേഷം ചാച്ചി കിടപ്പാണ്. ഇടയ്ക്ക് ചാച്ചി ഉറക്കെ വിളിക്കാറുണ്ട്. തിരക്കിൻ്റെയിടയിൽ പലപ്പോഴും ആ വിളി മറക്കാറാണ് പതിവ്.
ജോലി കഴിയുമ്പോഴേയ്ക്കും രാത്രി ആയിട്ടുണ്ടാവും. പിന്നെ പകലെപ്പോഴെങ്കിലും ഒരു നേർച്ച പോലെ പോയി വന്നാലെ ഉള്ളു. തിരക്കുകളൊക്കെ ഒതുക്കി തിരിച്ചു ചെല്ലുമ്പോൾ മറന്നുപോയ മുഖങ്ങളിൽ ഞാനുമുണ്ടാവുമോ എന്നെനിക്ക് പലപ്പോഴും പേടി തോന്നാറുണ്ട്. ഓർമ്മകൾ അസ്തമിച്ച താഴ്‌വരയിൽ പേരില്ലാത്ത മുഖങ്ങളിൽ ഒന്ന് മാത്രമായി ഞാനും മാറിയെങ്കിലോ..?

ഞാൻ പതിയെ ചാച്ചിയുടെ മുറിയിലേക്ക് പോയി. ഉറക്കമാണ്. രാത്രിയിലൊട്ടും ഉറങ്ങിയിട്ടില്ല എന്ന് കെയർ ഗീവർ ചേട്ടൻ പറഞ്ഞു. കുറച്ചുനേരം ഞാൻ ചാച്ചിയെ നോക്കി നിന്നു. ആകെ ക്ഷീണിച്ചുപോയി. കണ്ണുകൾ പാതിയിലേറെ അടഞ്ഞിരിക്കുന്നു. തൊലി ചുക്കിചുളിഞ്ഞിരുന്നു. ഉറക്കമെങ്കിലും ഇടത് കൈ ചെറുതായി വിറയ്ക്കുന്നുണ്ട്.

ചെറുപ്പത്തിൽ പോലീസ് വണ്ടി തടഞ്ഞ, പിറകേ നടന്ന് അമ്മച്ചിയെ കല്യാണം കഴിച്ച ഒരു ഇരുപതുകാരനെന്ന പൂർവ്വകാലം ചാച്ചിയ്ക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നു എന്ന് ചിന്തിക്കാനേ വയ്യ. 5 വർഷം മുൻപ് വരെ കൊടിയും പ്ലാവും കേറി നടന്നിരുന്ന എഴുപതുകാരനും ഇന്നത്തെ ചാച്ചിയിൽ എവിടെയും ബാക്കിയുള്ളതായി തോന്നുന്നില്ല. ഒരു പക്ഷേ നാളെ ഞാനും നിങ്ങളും ഭൂതകാലത്തിന്റെ ഒരു തരി പോലും ശേഷിക്കാതെ പുതിയ ആരെങ്കിലും ആയി മാറില്ല എന്നാര് കണ്ടു?.

ജീവിതം കാലപൂർണ്ണതയിൽ ഒരു ചോദ്യചിഹ്നമായി മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണെന്നെനിക്ക് തോന്നി. ഒന്നിനും ഉത്തരങ്ങളില്ല. കൂടുതൽ കൂടുതൽ ചോദ്യങ്ങൾ മാത്രം. ചാച്ചിയ്ക്കെങ്കിലും ഉത്തരങ്ങൾ കിട്ടിയിട്ടുണ്ടാവുമോ? അതോ ഒരിക്കലും കിട്ടില്ല എന്ന് മനസ്സിലാക്കി പാതി വഴിയിൽ ചോദ്യങ്ങൾ അവസാനിപ്പിച്ചിരിക്കുമോ?

എന്നെ എൻ്റെ ചിന്തകളിൽ നിന്നുണർത്തിക്കൊണ്ട് ചാച്ചി കണ്ണ് തുറന്നു. ഞാൻ ചിരിച്ചുക്കൊണ്ട് ഒരു ഗുഡ് മോർണിങ് പറഞ്ഞു. പ്രയാസപ്പെട്ടെങ്കിലും ഒരു ചെറുപുഞ്ചിരിയോടെ പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ ചാച്ചിയും ഒരു ഗുഡ് മോർണിങ് പറഞ്ഞു. ഇപ്പോഴും ആ ചിരി മാത്രം മാറിയിട്ടില്ല.

———————- അവസാനിച്ചു —————————

Annuz മലയാളം 0 2 sec read
2020-05-18

ആത്മാവ് പാടുമ്പോൾ – 5, ലോക്ക് ഡൗൺ

കറുപ്പിനും വെളുപ്പിനും നടുക്ക്, രാത്രിയ്ക്കും പകലിനും മദ്ധ്യേ വീണ്ടുവിചാരത്തിന്റെ നേർത്ത  ഒരിടമുണ്ടത്രേ. പാഞ്ഞു പോകുന്ന കാലത്തിനെ എത്തിപിടിക്കാൻ നെട്ടോട്ടം ഓടുന്ന മനുഷ്യന്  പച്ചയ്ക്കും ചുവപ്പിനുമിടയിൽ വിലക്കിന്റെ ഒരു മഞ്ഞ ഉള്ളതുപോലെ.
മഞ്ഞപുതച്ച ആ കാലത്താണ് നാം. ഓട്ടം നിർത്തി ഒരല്പം പയ്യെ പോകാം എന്ന് കാലം തന്നെ പറയ്യേണ്ടി വന്ന പോലെ. മനസ്സിന്റെ മുഖംമൂടികൾക്ക് മീതെ, വികാരങ്ങളെ കുരുക്കുന്ന കണ്ണുകൾ മാത്രം പുറത്താക്കി മുഖങ്ങൾ കൂടി മൂടിക്കെട്ടി ഒരു കാലം.
“ഹാ മനുഷ്യാ.. ഇനി നിന്റെ കണ്ണുകൾ സംസാരിക്കട്ടെ. വാക്കുകൾ മരിക്കട്ടെ. നീ ആരെന്ന് നീ തന്നെ അറിയട്ടെ!!!”, കാലം പറഞ്ഞു.
സ്നേഹം സ്വഭവനങ്ങളിലേയ്ക്ക് മടങ്ങി. മലിനമായതൊക്കയും തെളിഞ്ഞു. ലക്ഷ്യങ്ങൾ എകീകരിക്കപ്പെട്ടു. ജീവിക്കുക.. അത്ര മാത്രം.
 ഇന്നേയ്ക്കപ്പുറം നാളെയെന്തനറിയില്ല.    അനിശ്ചിതത്വം കര കവിഞ്ഞൊഴുകുന്നു. എങ്കിലും…
പൊടി പിടിച്ച പലതിനെയും പൊടി തട്ടി ഓർത്തെടുക്കാൻ  , ജീവിതത്തെയും ഉത്തരവാദിത്വങ്ങളെയും പഴി ചാരി മനപ്പൂർവം മറന്ന ചിലതിലേയ്ക്ക് തിരിച്ചുപോകാൻ  , ചില പഴങ്കഥകളെ കൂട്ടുപിടിക്കാൻ , എല്ലാത്തിനുമുപരിയായി ഇന്നിനെ സ്നേഹിക്കാൻ ഇടവേളകളുടെ ഒരു കാലം തന്നെ വേണ്ടിവന്നു. പൂർണ്ണതയുടെയും അപൂർണ്ണതയുടെയും നടുവിലെ ഒരു കാലം.
രവി…
അന്നുമിന്നും സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ സുവിശേഷം അടക്കപ്പെട്ട വാതിലുകളിൽ നിന്നാണ് ഉയരുന്നത്.  മനസ്സിന് കെട്ടു പൊട്ടിച്ച് വെളിയിൽ വരാൻ ഇന്ന് നാം ആ കളിമൺ കൂടാരത്തെ- ശരീരത്തെ പൂട്ടേണ്ടി വന്നു.
കമല

Annuz ആത്മാവ് പാടുമ്പോൾ 17
2020-04-15

ആത്മാവ് പാടുമ്പോൾ – 4

വിചാരങ്ങൾ വലയ്ക്കുന്ന വൈകുന്നേരങ്ങളിൽ ഞാൻ കൂട്ടുപിടിച്ചിരുന്നത് ഈ തേൻമാവിനെയാണ്. ഈ മാച്ചുവട്ടിലാണ് രവിയും ഞാനും ആദ്യമായി സംസാരിക്കുന്നത്. കാലങ്ങൾക്കപ്പുറം പിന്തിരിഞ്ഞ് നോക്കുമ്പോൾ  ആ മാച്ചുവട്ടിലെ ഓർമ്മകളത്രയും ആ  കൂട്ടുകാരനിലും അവന്റെ വർത്തമാനങ്ങളിലും ഒതുങ്ങി നിൽക്കുന്നു.
പ്രിയപ്പെട്ടത് എന്നതിന്റെ പൊരുൾ അവന് മുമ്പും ശേഷവും വല്ലാതെ മാറിയിരിക്കുന്നു. അവനെ പറ്റി ചേരാതെ, എനിക്ക് മാത്രമായി ഒന്നും അവശേഷിക്കുന്നില്ല എന്നൊരു തോന്നൽ .എന്റെ ഓർമ്മകൾക്ക് പോലും അവൻ തുല്യ അവകാശി പോലെ.. ആ ചിന്ത എന്ത് കൊണ്ടോ എന്നെ വല്ലാതെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തി.  എത്ര വിചിത്രമാണല്ലേ…  ഒടുവിൽ മനുഷ്യന് സ്വന്തം എന്ന് പറയാൻ ആകെയുള്ളത് അവനെ പോലെ അപൂർണ്ണനായ മറ്റൊരു മനുഷ്യൻ. അവിടെയും സ്വന്തമെന്ന് വാദിക്കാനോ, അയാളെ അറിയാമെന്ന് അവകാശപ്പെടാനോ കഴിയാത്ത വിധം അഗാധമായ അനിശ്ചിതത്വം.. രവി പറഞ്ഞിരുന്നതുപോലെ, “മനുഷ്യന് ഒരിക്കലും ഉത്തരങ്ങളല്ല.. മറിച്ച് കൂടുതൽ കൂടുതൽ ചോദ്യങ്ങളാണ്”
ഓർമ്മകളെല്ലാം പീള കെട്ടിയ കണ്ണ് കാഴ്ചകൾ പോലെ മങ്ങി തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ചില വാക്കുകൾ.. ചില വരികൾ മാത്രം കാലം തെറ്റി വരുന്ന  മഴ പോലെ ഇടയ്ക്കിടെ മനസ്സിൽ അങ്ങിങ്ങായി പെയ്തൊഴിയുന്നു. ഒരിക്കൽ രവി ചോദിച്ചത് പെട്ടന്നിപ്പോൾ മനസ്സിൽ തെളിയുന്നു, ” ശൂന്യത കൂടൂതൽ ശൂന്യമാകുമോ, ഇരുൾ പിന്നെയും ഭയാനകമാം വിധം ഇരുളുമോ, നിശബ്ദത ഇതിലും നിശബ്ദമാവുമോ? ” . ഒന്നും മനസ്സിലാവാത്ത വിധം രവിയെ നോക്കിയതും ആവോ  എന്ന് പറഞ്ഞ് ഒരു ചിരി പാസ്സാക്കിയതും പിന്നെ അത് വർത്തമാനങ്ങളിൽ മുങ്ങി പോയതും ഇപ്പോൾ ഓർമ്മ വരുന്നു.
മാവ് പൂത്തിരിക്കുന്നു. ഓർമ്മകൾ പിന്നെയും പിന്നെയും ആ മാവിൻച്ചുവട്ടിലേയ്ക്ക്  നിലവിട്ട് ഓടുന്നു. ഹൃദയം തുളയ്ക്കുന്ന നിശബ്ദത… ആത്മാവ് കീറുന്ന ശൂന്യത…കണ്ണുകളിൽ കണ്ണുനീർ നിറയ്ക്കുന്ന ഇരുട്ട്… രവിയുടെ  വാക്കുകൾ വീണ്ടും വീണ്ടും തലയിൽ മുഴങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു – ” ശൂന്യത കൂടൂതൽ ശൂന്യമാകുമോ, ഇരുൾ പിന്നെയും ഭയാനകമാം വിധം ഇരുളുമോ, നിശബ്ദത ഇതിലും നിശബ്ദമാവുമോ? “
ഞാൻ പോലുമറിയാതെ ആ ചോദ്യത്തിനുത്തരം എന്നെ തേടിയെത്തി കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ശൂന്യത കുടുതൽ ശൂന്യമായിരിക്കുന്നു, നിശബ്ദത കൂടുതൽ നിശബ്ദമായിരിക്കുന്നു, ഇരുൾ കൂടുതൽ ഇരുണ്ടിരിക്കുന്നു, നിനക്കുശേഷം.

Annu George ആത്മാവ് പാടുമ്പോൾ 0
2019-12-23

ആത്മാവ് പാടുമ്പോൾ – Part 2 , രവി-കമല

ചിന്തകൾക്കൊണ്ട് കലുഷിതമായ ഒരാഴ്ചക്കാലമായിരുന്നു അത്. തലയ്ക്കുള്ളിൽ ചങ്ങല പൊട്ടിച്ച് ഓടുന്ന ഒരു ഭ്രാന്തന്റെ നിലവിളി. എന്തോ ഒന്ന് മനസ്സിനെ വല്ലാതെ അലട്ടുന്നു. ഭയപ്പെടുത്തുന്നു. പക്ഷേ കാര്യകാരണങ്ങൾ വെളിവാകുന്നില്ല. ചുറ്റിപിണഞ്ഞുകിടക്കുന്ന തന്റെ ചിന്താശകലങ്ങളെ അടർത്തിയെടുക്കാൻ ഇരുളിന്റെ മറവ് പറ്റി കമല ഇരുന്നു. മനോഹരമായ ഗസൽ സംഗീതം അന്തരീക്ഷത്തിൽ നിറച്ച് ഫോൺ ബെൽ മുഴങ്ങി. പാതി ബോധത്തിൽ സംഗീതസൗന്ദര്യം ആവാഹിച്ച് രണ്ട് നിമിഷം. <“Ravi Calling…..” > പിന്നെ പതുക്കെ ഫോണെടുത്തു… “കമല……”   മറുതലയ്ക്കൽ നിന്ന് ഒരു സ്വരം “ഉം……”    വൈമനസ്യത്തോടെ ഒരു മറുപടി “എന്തേ?..” ഒരു ചോദ്യം രക്തവർണ്ണമായ ആത്മാവിൽ ആ ചോദ്യം സമാധാനത്തിന്റെ വെള്ളപൂശിയതുപോലെ. ചെറിയൊരു വാക്കിന്, ഒരു ചോദ്യത്തിന്, സ്നേഹം തുളുമ്പുന്ന ഒരന്വേഷണത്തിന് പാടകെട്ടി കിടക്കുന്ന മനസ്സിനെ എത്രത്തോളം പുറത്ത് കൊണ്ട് വരാൻ കഴിയുമെന്ന് കമല സംശയിച്ചു. വള്ളികൾ മുറുക്കിയിരുന്ന തന്റെ ഹൃദയം കെട്ടുകൾ പൊട്ടിച്ച് ഇരുട്ടിൽ നിന്ന് വെളിച്ചത്തിലേക്ക് ഒരു കുട്ടിയെപ്പോലെ ഓടിക്കേറിയതുപ്പോലെ. അണകെട്ടി നിന്നിരുന്ന വികാരങ്ങൾ അലയടിക്കുന്ന തിരകളിൽ ഒരു മണൽ കൊട്ടാരം കണക്കെ തകർന്നടിയുന്നതുപ്പോലെ. വിറയ്ക്കുന്ന ചുണ്ടുകളോടെ, നിറഞ്ഞൊഴുകുന്ന കണ്ണുകളോടെ അവൾ പറഞ്ഞ് തുടങ്ങി. “എനിക്ക് ‘എന്നെ’ പേടിയാണ് രവി. ഓന്ത് പോലെ നിറം മാറുന്ന എന്റെ വികാരങ്ങളെയും. ഒന്നും മനസ്സിലാവുന്നില്ല. ഒന്നിനും ഒരർത്ഥം തോന്നുന്നില്ല.” പൂർത്തിയാക്കാൻ സാധിക്കാത്ത വിധം ഏങ്ങലടികൾ വാക്കുകളെ മുറിക്കുന്നു. നിശബ്ദത കണ്ണീരിന് കൂട്ടിരിക്കുന്നു. മൗനം വാക്കുകൾക്ക് പകരക്കാരനാവുന്നു. വീണ്ടും വീണ്ടും മൗനത്തിന്റെ ഭംഗി കമല തിരിച്ചറിയുകയായിരുന്നു. ഒരു പക്ഷേ കാച്ചി കുറുക്കിയ വാക്കുകളേക്കാൾ ആത്മാവിന്റെ മുറിവുണക്കാൻ അവയ്ക്ക് കഴിയുമെന്ന് കമല മനസ്സിലാക്കുകയായിരുന്നു.വാദിച്ച് ജയിക്കുന്നവരെക്കാൾ, ഉപദേശിച്ച് നന്നാക്കുന്നവരെക്കാൾ ചില നേരങ്ങളിലെങ്കിലും മനുഷ്യന് വേണ്ടത് കൂട്ട് നില്ക്കുന്ന, കേട്ടിരിക്കുന്ന ആരെയെങ്കിലുമാവും എന്ന് കമലയ്ക്ക് തോന്നി. ഇപ്പോൾ തെല്ലൊരാശ്വാസം വന്നതുപ്പോലെ. എന്തോ ഒന്ന് പെയ്തൊഴിഞ്ഞതുപ്പോലെ. “രവി…” കമല വിളിച്ചു “ഉം..” , രവി വിളി കേട്ടു “നമുക്കൊരു യാത്ര പോവാം. പ്രത്യേകിച്ച് ലക്ഷ്യങ്ങളൊന്നുമില്ലാതെ, കണ്ട് തീരേണ്ട സ്ഥലങ്ങളുടെ കണക്ക് വയ്ക്കാതെ, ഓരോ നിമിഷത്തിന്റെയും കാഴ്ചയുടെയും മാധുര്യം നുകർന്ന് ഒന്ന്..” “പോവാം” രവി പറഞ്ഞു ..” ഓർമ്മകളിൽ സൂക്ഷിക്കാൻ നമുക്ക് മാത്രമായി ഒന്ന്”. (To be continued)

Annu George ആത്മാവ് പാടുമ്പോൾ 0 2 sec read
2019-11-17

ആത്മാവ് പാടുമ്പോൾ – ഭാഗം ഒന്ന്

ഇരുവശങ്ങളിലും റബർമരങ്ങൾ തിങ്ങി വളരുന്ന ആളൊഴിഞ്ഞ വഴിയിലൂടെ കൈകൾ കോർത്ത് നടക്കുകയാണ് ഞങ്ങൾ. സന്ധ്യ മയങ്ങുന്ന സമയം. പയ്യെ വീശുന്ന കാറ്റിൽ മദിച്ചാടുന്ന ഇലകളുടെ മർമ്മരവും, കൈവിട്ട് പോയെന്ന് നിരീച്ച ചില ചിന്താശകലങ്ങളെ ഓർമ്മയിലേക്ക് തള്ളി വിടുന്ന ചീവിട് ചിലപ്പുകളും, പകൽ മുഴുവൻ ചുറ്റിത്തിരിഞ്ഞു വീടുകളിലേക്ക് മടങ്ങുന്ന പക്ഷികളുടെ കലകലപ്പും കാതോർത്ത് ബാലിശമായ സ്വപ്നങ്ങൾ മയങ്ങുന്ന പഴയ ആ മരത്തണൽ ലക്ഷ്യമാക്കി ഞാനും രവിയും. ഈർഷയോടെ മാത്രം കണ്ടിരുന്ന വേനലവധി കാലത്തെ നാട് സന്ദർശനത്തിന് പുതിയൊരു മാനവും അർത്ഥവും കൈവന്നത് 13 വർഷം മുൻപുള്ള ഒരു കൂടിക്കാഴ്ചയിലാണ്. മുത്തച്ഛന്റെ കൈപിടിച്ച് തോട്ടം കാണാൻ ഇറങ്ങിയ എന്റെ കണ്ണുകളുടക്കിയത്  വരണ്ടുണങ്ങിയ ചായക്കട്ടകളിൽ വെള്ളം ചാലിച്ച് മരത്തടിയിൽ വരയ്ക്കുന്ന മെല്ലിച്ച കറുത്തിരുണ്ട ആ ചെക്കനായിരുന്നു. “പയ്യൻ നന്നായി വരയ്ക്കുന്നല്ലോ മാധവാ..” എന്ന അഭിനന്ദനവാക്കുകൾക്ക് ശേഷം എന്റെ കൈപിടിച്ച് മുത്തച്ഛൻ മുന്നോട്ട് നടക്കുമ്പോൾ മുഖം തിരിച്ച് ഞാനവനെ ഒന്നു കൂടി നോക്കി. ഇമവെട്ടാതെ അവന്റെ കണ്ണുകളും എന്നെ തന്നെ നോക്കി കൊണ്ടിരുന്നു. “എത്തി” എന്റെ ചിന്തകളിൽ നിന്ന് എന്നെ വലിച്ചെടുത്ത് രവിയുടെ ശബ്ദം മുഴങ്ങി. തലതിരിച്ച് ആ മുഖം നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ച് , ഞാൻ ചോദിച്ചു, “ഇരിക്കാമല്ലേ? ” ഞങ്ങൾ ഇരുവരും കൈകൾ തെല്ലയക്കാതെ ഇരുന്നു. വെറുതെ.. കുറേയേറെ നേരം.. ഒരക്ഷരം പോലും ഉരിയാടാതെ.. ചില ബന്ധങ്ങളെ വാക്കുകൾ വികൃതമാക്കുന്നതായി തോന്നിട്ടുണ്ട്. വാക്കുകളുടെ ആധിക്യത്തേക്കോൾ വാക്കുകളുടെ അഭാവം ചില ബന്ധങ്ങൾ മനോഹരമാക്കുന്നു. അവിടെ സംസാരിക്കുക ആത്മാവാണ്.  ഒരു ആത്മാവിന്റെ സംഗീതം ചെവിയോർത്തിരിക്കുന്ന മറ്റൊരു ആത്മാവ്. അതായിരുന്നു ഞങ്ങൾ. “കമല”, രവി വിളിച്ചു. “ഉം” , ഞാൻ മൂളി “ഇതും മടക്ക് യാത്ര നിശ്ചയിച്ചുള്ള വരവുതന്നെയല്ലേ?” ആത്മസംഗീതത്തിലെ ചോരമയം അപ്പോഴാണ് എന്റെ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടത്. എന്തോ ഒന്ന് എന്റെ ഹൃദയത്തെ കനപ്പെടുത്തി. പതുക്കെ ഞാൻ ആ കവിൾ തടങ്ങളിൽ ചുംബിച്ചു. പിന്നെ രവിയുടെ തോളിൽ തല ചായ്ച്ച് കണ്ണുകളടച്ച് കുറച്ച് നേരം ഞാൻ കിടന്നു. നിമിഷായുസ്സ് മാത്രമുള്ള ദിവാസ്വപ്നങ്ങൾ കണ്ടു. “കമല… വൈകി..പോകാം…” രവി എന്നെ തട്ടിയുണർത്തി. കൈവിട്ട് പോകുന്ന ഭയത്തിൽ ആ കൈകളിൽ ഞാൻ കൂടുതൽ മുറുകെപ്പിടിച്ചു. പിന്നെ പതുക്കെ നടന്നു. ഇനിയും ഇത്തരം ഒരു സായാഹ്നത്തിലേക്ക് നീണ്ട കാത്തിരിപ്പ്..തിരിച്ച് വരുന്നതുവരെ ശ്വാസം നിലയ്ക്കാതിരിക്കാൻ പ്രാണവായു എന്ന വിധം രവിയുടെ ഒരോ ചലനങ്ങളും ഞെരുക്കവും ഞാൻ ഒപ്പിയെടുത്തു. ഒരു പക്ഷേ കാത്തിരിപ്പില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ ഈ പ്രണയവും പാതി വഴിയിൽ ജീവനറ്റ് വീഴുമായിരുന്നോ എന്നു ഞാൻസംശയിച്ചിരുന്നു. പക്ഷേ വാക്കുകളേക്കാൾ ചില ചോദ്യങ്ങൾക്ക് മൗനമാണത്രെ മികച്ച മറുപടി.

Annu George ആത്മാവ് പാടുമ്പോൾ 12
2022-12-12

Call me by your name by Andre Aciman

Today, I wanted to write a lot of things and none of it was a book review. Well, may be this is not even a review. It’s just me talking.

I have always felt that to write a beautiful book you need to be brutally honest. You should be honest about how you feel physically, mentally and for me, that is the hardest thing to do. So may be I will never become a beautiful writer, but I think I would keep on finding such amazing reads and live with it in my head for days.

This book is love, lust, desire, passion and dreams at it’s best. It is so honest and raw that the vulnerability of each word scare me. It’s basically a poem written by two, friends first, lovers later and may be still in love years after, that life was split into before and after of that time – a summer, yours and mine – ours.

A love letter at times :

“If not later, when?”

“Call me by your name, I will call you by mine”

“I believe with every cell in my body that every cell in yours must not, must never die and if it does have to die, let it die inside my body”.

“He came. He left. Nothing else had changed. I had not changed. The world hadn’t changed. Yet nothing would be the same.”

“Cor cordium, heart of hearts. I’ve never said anything truer in my life to anyone”

“Are you happy you’re back?”

“Are you happy I’m back?”

“You know I am. More than I ought to be, perhaps.”

“Me too”.

Elio and Oliver would live in your hearts for long, their dreamy 3 day trip to Rome, the late nights, the talks, the back and forth bickering, the kisses, the music, the words and this beautiful poem of a book.

BOOK : Call me by your name

PIC CREDIT : Pinterest.

I personally enjoyed the book more than the movie. But both of it is too good.

Annuz Book Reviews 0 1 min read
2022-03-19

സുഭാഷ് ചന്ദ്രൻ – സമുദ്രശില

സമുദ്രശില എന്ന പുസ്തകം ആദ്യം കാണുന്നത് TCS -ലെ ഒരു ബുക്ക് sale-ലാണ് . സുഭാഷ് ചന്ദ്രൻ നല്ല എഴുത്തുകാരൻ ആണെന്ന് പറഞ്ഞു കൂട്ടുകാരിയെ കൊണ്ട് ആ ബുക്ക് വാങ്ങിപ്പിച്ചതും , വായിച്ചു കഴിഞ്ഞു എനിക്കും വായിക്കാൻ തരണം എന്ന് ചട്ടം കെട്ടിയതും ഓർക്കുന്നു. പല ഉച്ചയൂണ് canteen സന്ദർശനങ്ങളിലും ഈ പുസ്തകത്തെ പറ്റി ഞങ്ങൾ സംസാരിക്കുകയും ഉണ്ടായി .

ഒടുവിൽ ഈയിടക്ക് വാങ്ങി വായിച്ചു .ശരീരത്തിനപ്പുറം ഉള്ള സ്ത്രീയെ അന്വേഷിച്ചൊരു നോവൽ എന്ന് നോവലിൽ തന്നെ എവിടെയോ ഒരു കത്തിൽ പറഞ്ഞു വച്ചിട്ടുണ്ട്‌ . ആ അന്വേഷണം ഒരു പുരുഷൻ്റെ എഴുത്തിൽ എത്രത്തോളം പൂർണ്ണത കൈവരിക്കുന്നു എന്നറിയില്ല . ഒരു പക്ഷെ ഒരു പെണ്ണെഴുത്തിലും അത് പൂർണത കൈവരിക്കണമെന്നില്ല സുഭാഷ് ചന്ദ്രൻ്റെ ‘മനുഷ്യനൊരു ആമുഖം’ ജിതേന്ദ്രൻ എന്ന വ്യക്തിയിലുപരി ‘മനുഷ്യൻ’ എന്ന ജീവിയെ കുറിച്ചുള്ള ഒരു പൊതു എഴുത്തായി തോന്നിക്കവേ , സമുദ്രശില ‘അംബ’ എന്ന സ്ത്രീയിൽ കേന്ദ്രീകരിച്ചിരുന്നതായാണ് എനിക്ക് തോന്നിയത്. അംബയിലൂടെ സ്ത്രീ സ്വഭാവങ്ങളെ, സ്നേഹത്തെ എഴുത്തുകാരൻ വിലയിരുത്തുന്നു.

സ്വപ്നത്തിൽ കണ്ട ഒരു സ്ത്രീ, സ്വപ്നം വിട്ടിറങ്ങി ചിന്തകളെ അലട്ടികൊണ്ടിരിക്കുന്ന അവർ ഒരു പുസ്തക പ്രകാശനവേദിയിൽ എഴുത്തുകാരൻ്റെ ജീവിതത്തിലേക്ക് കടന്നു വരുന്നു. ഉപാധികളില്ലാത്ത സ്നേഹത്തെ കുറിച്ച് ആരാഞ്ഞു വ്യാസനെ തേടിയെത്തിയ പുരാണത്തിലെ ആ സ്ത്രീയുടെ പേരാണ് അവൾക്കും – ‘അംബ’. വായന ഓരോ വ്യക്തിക്കും ഒരോ അനുഭവമായിരിക്കേ, ഞാൻ
സമുദ്രശിലയിൽ കണ്ടതത്രയും സ്ത്രീക്കുമാത്രം സാധ്യമായ സ്നേഹത്തിന്റെ ആഴമാണ് – അംബയിലൂടെ, അംബയുടെ കടൽ കാണാത്ത അമ്മയിലൂടെ. ഒടുവിൽ മഹാഭാരതത്തിൽ പോലും പ്രതിപാദിക്കാത്ത ഉപാധികളില്ലാത്ത സ്നേഹത്തെ തേടി കാലങ്ങൾക്കപ്പുറം പിറന്ന അംബ “ഉപാധികളില്ലാത്ത സ്നേഹം” എന്നത് സ്വയം ഒരു ഉപാധിയായി മാറുമെന്നു തിരിച്ചറിയുന്നതോടെയാണ് നോവൽ അവസാനിക്കുന്നത് എന്ന് തന്നെ പറയാം.

അംബ എന്ന സ്ത്രീയെ പൂർണമായി മനസിലാക്കാൻ ഒരു പക്ഷെ വായനക്കാരിൽ ആർക്കും തന്നെ സാധിച്ചിട്ടുണ്ടാവണമെന്നില്ല. എങ്കിലും ഒരല്പം വേദന തോന്നാതെ ഇത് വായിച്ചു തീർക്കാനാവും എന്ന് തോന്നുന്നില്ല.എവിടെയോ എന്തോ നീറിപുകയുന്നതായി തോന്നും. യാഥാർഥ്യവും സങ്കൽപ്പവും തമ്മിൽ വേർതിരിക്കാനാവാത്ത വിധം എല്ലാം ചുറ്റിപ്പിണഞ്ഞു കിടപ്പുണ്ടാവും .

മലയാളം വായിക്കാൻ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നവർക്ക് നല്ലൊരു read ആണ്. ഇത് വായിച്ചവർ എൻ്റെ friend circle -ൽ ഉണ്ടെന്നറിയാം. നിങ്ങളുടെ അഭിപ്രായം കൂടി എഴുതിയിട്ടാൽ ആർക്കേലും പ്രയോജനപ്പെട്ടേക്കാം. Happy Reading.

Annuz Book Reviews 0 3 sec read
2022-01-19

What does it mean to be loved?

“What does it mean to be loved?” You once asked me.
We were on your living room couch watching ‘Guru’ on your old television set. You were already way over your fair share of beer and chicken and I was struggling to catch up.

‘What did you say’? I ask you, literally inhaling a chicken leg to even out the competition. You who lost interest, shrugged and said, “nothing” and we left it at that. I remember you humming to ‘Tere Bina’ for days after then.

And on one conversation months later, when we were re-watching it again, you told me that the movie meant nothing but love to you, that you choose to see only those beautiful shades of love between people and I nodded along, agreeing, not giving it much thought.

Today as I walk to your grave with a bouquet full of your favorite buckwheat flowers, I think I know what it means to love at least you. It’s trying to remember somebody so vividly- their likes, their dislikes, their scent, their smile, the conversations, it’s trying to breathe life into even the smallest of their memories long after they are gone, it’s letting them go with a piece of my heart or all . That’s what I do for you, that for me is love. And by the time we meet again, I hope you would have found your answer , tell me then what it means, tell me then how it feels.
Sitting by your grave, I read those lines you desperately wanted on your tombstone – the lines of one of your favorite songs and mine.

“Jage hain der tak,
Hamen kuchh der
Sone do thodee see rat
Aur hai subah toh
Hone do”
( “We’ve been awake for so long,
Let us sleep for some time more
There is still some night left
Let the morning come” )

So I let you sleep. I let you be at peace. But somedays the song keeps playing in an endless loop in my head, reminding me of you . May be that’s what you wanted, may be that’s how you know I miss you.

Screenshot : From movie, Guru
Caption. : @confused_thinker

Annuz English 0 1 min read
2021-12-19

Writing is survival

Ma,
I remember you telling somebody
I write for fun.
I know..
Probably you were scared
that they just like you,
would be afraid of a girl who writes,
a girl who inhales words like air.

But Ma,
you may already know,
writing for me
was never just a diversion.
It was never
“Now I have some time,
So I will write”
Writing for me was survival.
It for me was holding on,
a plea to myself to give
‘me’ another chance.

Writing for me was to forget,
to forgive, to breathe
to live and let live.

It was hiding a past,
painting me violet,
So the old bruises
could no longer be seen.
It was coloring my skin
to match the color of pain.

Ma,
Writing was never fun,
writing was survival.

Pic credit : Pinterest – Fragments

Annuz English 0 34 sec read
2021-12-09

You are not in love with me, are you?

“You are not in love with me, are you?”, He asks me with his mischievous smirk.

Really not the best time to ask, I think to myself. I am dressed in glorious red, a color that could equally mean pain and passion. I am like a house lit up for diwali not really sure how to handle the inevitable darkness that follow.

I just smile. I am not sure if it is love or the feeling of not being ready. May be it’s just fear of being send to some unknown place with a person I barely know that makes me want to hold on to anything familiar. You, for instance. The familiar smile the familiar touch, the familiar smell – it makes me want to stay, to think about it a bit more, to explore.

I know it’s selfish.I know it’s not your baggage to deal with. But you know there are times you really wish the other person would wait until you sort it all out, sometimes you really want to take a break and concentrate on just one thing and then move on to another. But does life really happen that way? Does anything wait?.

So today, I gaze into your eyes and say nothing. I take in that glow in your eyes, (probably the reflection from all the gleaming celebratory lights) and leave it to time to decide what to call us – friends, lovers or just two people who were supposed to meet and part at some point of life.

May be we will meet sometime later. May be this is the halfway point where people believe it’s all over but the story continues for another half. Or may be sometime in the future, thinking back, you might label me as your first love and me you. Who knows? Who knows what our story would be?

Annuz English 0 1 min read

Check My Posts Here…

Bloglovin

Follow

Subscribe Here…